Granada, het Alhambra

We staan vroeg op vandaag want we gaan naar het Alhambra. Het gaat om half negen open en we hebben via internet tickets gekocht maar we willen toch wel vroeg zijn. Als we buiten komen is het, voor ons idee, best fris. Op zich wel lekker want dan hebben we een groot deel van het bezoek aan het Alhambra al gedaan voordat het echt warm wordt. We gaan met de auto want 4 km lopen vinden we toch wel wat ver en met de bus moeten we zeker 1 keer overstappen.

Om tien over acht zijn we er en dan blijkt dat er meer mensen zo over gedacht hebben, het is al aardig druk. Na een half uur staan we in het Alhambra en we lopen meteen door naar het "Nazaries paleis" want de entree tijd daar staat op de ticket, half negen. Dat gaat echt op tijd want als we daar aankomen zijn er ook al mensen met toegangstijd 9 uur en die moeten gewoon wachten. Wel slim zo want dat betekent dat er nooit teveel mensen binnen zijn. Ondanks de drukte valt het binnen best mee en kun je toch rustig rondkijken.

Nu willen jullie natuurlijk weten hoe het is. Nou, dat is moeilijk uit te leggen - het is overweldigend mooi en ik hoop dat de foto's jullie er enig idee van geven. We hebben een boekje gekocht met heel veel foto's dus dat houden jullie nog tegoed.

Als we weer buiten staan is het inmiddels helemaal zonnig met een heerlijke temperatuur. We lopen dan naar het "Alcazaba". Van hieruit werden de paleizen beschermd en hier woonden de bewakers. Het heeft verschillende torens in de verdedigingsmuur. Vanaf die torens heb je een schitterend uitzicht en men zag de vijand -of vriend - dus al van verre aankomen.

Dan is het tijd voor een pauze met een broodje en wat te drinken. Ondanks het feit dat er zoveel mensen zijn lijkt het toch nog een soort rustig. We kunnen makkelijk op een bankje gaan zitten zonder dat je het gevoel krijgt er vanaf gekeken te worden. En het is altijd leuk om naar al die mensen te kijken, vooral naar de groepen die naar ons idee min of meer meegesleurd worden. Je kunt niet ergens rustig blijven kijken.

Na onze vroege lunch wandelen we verder naar de "Baños de Mezquita - baden naast de moskee". Die zijn niet groot maar wel mooi om te zien. Jammer dat we dat tegenwoordig niet meer hebben zo, gezellig sociaal met elkaar badderen.

We lopen langs mooie tuinen en ruïnes naar het Generalife. Dit was het buitenpaleis van de Nasridische koningen en tevens recreatieboerderij voorzien van moestuinen en jachtbossen. Nu staan er heel veel hoge heggen met daartussen prieeltjes en mooie planten en bloemen. Ook is er een openluchttheater waarbij dunne hoge naaldbomen de achter/zijkanten van het podium vormen.

Het Generalife ligt mooi op een heuvel en er zijn, zoals eigenlijk in het hele Alhambra, veel waterpartijen. Het mooiste vind ik zelf de watertrap, aan beide zijden loopt het water door een gleuf in de leuning naar beneden, echt heel apart.

Inmiddels is het 2 uur en we gaan naar de uitgang. We kunnen in eerste instantie de auto niet vinden, we kijken op de verkeerde parkeerplaats. We rijden terug naar het appartement en gaan lekker even zitten, wat drinken en wat schrijven - dit bijvoorbeeld.

Helaas heb ik een probleem met het internet op mijn laptop, het lukt gewoon niet in het appartement. Vlakbij ons is een groot winkelcentrum dus we gaan daar heen om te proberen of het van daaruit lukt. We zien een leuk terrasje met free WiFi maar ook daar wil het niet lukken. Helaas voor jullie. Ik kan met mijn tablet wel de verhalen op de site zetten maar geen foto's plaatsen. Die houden jullie dan maar tegoed tot we weer thuis zijn.

We drinken een biertje en krijgen er twee stukjes stokbrood met wat stukjes worst bij, een soort tapas eigenlijk. Dat smaakt best en we bestellen nog een biertje - weer krijgen we stokbrood met stukjes worst erbij. Dat noem ik nog eens klantenbinding.

We doen nog wat boodschappen en lopen terug naar ons appartement.

Van Ronda naar Granada

Vandaag gaan we al weer verder naar Granada, wat gaat zo'n vakantie toch snel. Na het ontbijt nemen we de bagage mee naar beneden en laten die achter bij de receptie. We gaan nog even aan de wandel in Ronda. We willen namelijk nog een bezoek brengen aan het paleis en aan de Moorse Baden.

Het paleis blijkt pas om 11 uur open te gaan maar voor de Moorse Baden zijn we precies op tijd, 10.00 uur. We zijn dan al een heel eind naar beneden gelopen, richting de oude brug. Dat blijkt dan niet de eerste brug te zijn, want er is nog een oudere - iets lager en iets op. We bezoeken op ons gemak de Moorse Baden, die ernog opmerkelijk compleet uit zien - ook wordt er een leuke animatie film vertoond (helaas in het Spaans maar je kunt niet alles hebben).

We lopen dan over de oudste brug terug naar ons hotel om de bagage op te halen. Een flinke klim en we lopen ook door de Jardins de Forestiere, aangelegd door de Fransman Jean Claude Forestier in 1912. Vandaar de naam hiervan.

Met de bagage gaan we naar de parkeergarage en rijden we weg uit Ronda - het is inmiddels half 12 geworden en gaan we naar Granada, grotendeels over de grote weg. Het is wel duidelijk zondag, want het is rustig op de weg dus de reis loopt voorspoedig. Na enkele rustpauzes bereiken we Granada maar we kunnen het juiste adres niet vinden. Na wat telefoontjes en sms'jes met onze gastvrouw Irene staan we snel voor de goede deur. Het was gewoon om de hoek.

De moeder van Irene heet ons hartelijk welkom en laat ons het appartement zien. Het is een abasement appartement met een slaapkamer met 2-persoonsbed, een afgescheiden stukje van de kamer waar 2 1-persoonsbeddden staan, een klein zitje en een soort barretje waar we aan kunnen eten.

De badkamer is klein maar fijn en we hebben zelfs een soort binnenplaatsje. We zullen hier in ieder geval geen last van de zon krijgen, want die komt hier niet binnen. We krijgen uitleg over de kaart, waar we verblijven en met welke bus we naar het centrum kunnen.

We gaan dan ook snel naar het centrum naar de toeristeninfo om leuke tips over Granada te vragen. Helaas blijkt de toeristeninfo op zondag gesloten te zijn. We lopen nog wat rond en eten een lekker ijsje. Dan besluiten we terug te gaan naar het appartement en lopen dan door een winkelstraat waar we lekker wat stokbrood kopen. Even later stappen we op de bus en rijden we terug naar ons appartement -een ritje van ongeveer 12 minuten. De rest van de avond houden we het rustig.

Van Tarifa naar Ronda

Als we opstaan is het bewolkt en ook de was is nog niet droog. Dat komt vast door de vochtige zeelucht. Ik stop de net niet droge kleren in 2 tasjes zodat de rest niet vochtig wordt.

Als ontbijt hebben we nog 1,5 pistolet die we even oppiepen in de oven en dan gaat het prima. Als we alles hebben ingepakt dan gaat Bert alvast de auto halen en ik breng de rest van de bagage alvast naar beneden. Om ongeveer 9 uur zitten we op de route naar Ronda waar we maar 1 nacht zullen blijven in een hotel.

Gisteren heb ik iets gelezen over een smurfendorp, Juzcar. Dat ligt niet helemaal op de route maar het lijkt ons erg leuk om daar te gaan kijken. Het eerste deel van de route is over een grote weg maar voorbij Algeciras volgen we de kleinere wegen - ook nog prima te doen trouwens. Op autovia's mogen fietsers over de vluchtstrook, wat best eng is. Op het eerste stuk binnenweg is er een fietspad afgezet met betonnen randen, dat noem ik veilig.

Het is wel een heel afwisselend landschap met in ieder geval veel bergen. Langs de kant zien we veel pampasgras, dat groeit hier dus zomaar. Er zijn ook heel veel fietsers en behoorlijk wat motoren. De eerste categorie doet het op eigen kracht - petje af daarvoor - en de tweede categorie raast ons meestal voorbij. Best gevaarlijk met al die bochten. Het is inmiddels wel weer stralend weer, wat een geluksvogels zijn wij.

Snel gaat het vandaag niet vooral het laatste stukje naar het smurfendorp - dat is erg bochtig en smal. De gemiddelde snelheid ligt op ongeveer 50 km/uur. Onderweg komen we door de bergen en dus hebben we ook mooie vergezichten. We zien veel witte dorpjes liggen en dat is echt mooi om te zien. Als we Juzcar - het smurfendorp - naderen zien we al van verre dat het niet wit maar blauw is, een leuk gezicht van afstand.

We parkeren aan het eind van het dorp en lopen het dorp in. Best bizar om te zien, blauwe huisjes met beschilderingen van de smurfen. Het dorp is niet groot maar alles is wel heel steil. We lopen er wat door en hebben meteen een vroege lunch. Op internet kunnen jullie het verhaal lezen, via google zoeken op smurfendorp Juzcar.

Na dit bijzondere bezoek gaan we verder naar Ronda. Ons hotel blijkt midden in het centrum te liggen en is voetgangers gebied. Gelukkig is er op 2 minuten lopen een parkeergarage. We nemen alleen de benodigde spullen mee voor een nacht en lopen naar het hotel. We kunnen nog niet op de kamer maar we kunnen de bagage laten staan en gaan vast het plaatsje bekijken.

Als eerste gaan we naar de toeristen informatie en vervolgens bezoeken we de stierenvechters arena. Qua grootte valt het mij wat tegen maar het is leuk om het van binnen te zien. Vlakbij ons hotel genieten we van een biertje met wat tapas.

Dan gaan we terug naar het hotel en komen een beetje bij van de warmte (sorry voor jullie).

Om ongeveer 7 uur lopen we naar het oude stukje van Ronda en kopen we wat mooie dingen. Wat een kleine straatjes zijn daar, je kunt er amper door met de auto. Vlak bij het hotel drinken we in de Irish Pub een heerlijke Guinness van het vat en daarna eten we in"ons" straatje lekkere Paella. We hoeven alleen nog maar de trap op te lopen en we zitten al op onze kamer. Dat is wel heel relaxed.

Dolfijnen kijken op zee

Vanmorgen heben alles lekker op ons gemak gedaan, rustig opstaan en ontbijten. We hebben gisteren broodjes gekocht in de supermarkt en die vanmorgen lekker even opgepiept in het oventje – heerlijke verse broodjes.

Na het ontbijt wandelen lopen we eerst de kerk vlak bij ons appartement binnen – de iglesia San Mateo. Daarna wandelen we richting de toeristeninformatie. We willen walvissen/dolfijnen kijken maar weten niet welke aanbieder de beste is. Ze hebben een lijstje met 5 aanbieders en daar zit weinig verschil tussen. Een andere tip is een bezoek aan de burcht aan de haven en uiteraard de stranden. We kopen bij de eerste de beste aanbieder kaartjes – met korting voor pensionades - voor een boottocht van 2 uur en die vertrekt om half een.

Tijd genoeg dus voor een bezoek aan de burcht “Castillo de Guzmán El Bueno”. Abd al-Rhaman III, de eerste emir die zich de titel van kalifa aanmat, begon in 930 met de bouw. De huidige burcht is het resultaat van vele uitbreidingen en veranderingen in de Moorse en in de christelijke tijd. De entree van het kasteel is via de 13^de-eeuwse “Almohadische” muur. Binnen de muren ligt ook een kerkje. De burcht staat hoog boven de haven en biedt een schitterend uitzicht op de Straat van Gibraltar.

Na dit bezoek, waar we ook pensionadeskorting kregen, drinken we lekker een kop koffie en dan is het tijd om naar de boot te gaan. Daar blijkt dat op het schip klanten van diverse aanbieders meevaren, handig want zo heb je al snel een volle boot. Vanmorgen was het nog wat bewolkt maar inmiddels schijnt de zon weer volop.
Bovenop de stuurhut staat een van de bemanningsleden met een verrekijker om uit te kijken naar de walvissen/dolfijnen. Op zijn aangeven stuurt de kapitein die kant uit en mindert ook meteen vaart. We zien in de verte heel veel dolfijnen – een school van zeker 100 stuks! Je ziet ze rustig zwemmen en af en toen springt er een uit het water. Het is een magnifiek gezicht zeker als we dichterbij komen.

Weer wat later worden er grienden – pilotwhales – gespot. Ook dat zijn er behoorlijk veel en die komen tot vlak bij het schip. Ze komen telkens een beetje boven water en spuiten dan water naar boven – dat hoor je en dat zie je – geweldig! Ook zij blijven geruime tijd bij het schip zwemmen.

Weer wat later loopt iedereen ineens naar voren maar ik zie eigenlijk niets totdat we ineens de staart van een potvis onder water zien gaan. Wat een magnifiek gezicht is dat. Helaas is het wat ver weg maar dat mag de pret niet drukken. Iedereen is er opgewonden van. Jammer dat potvissen wel een uur onder water kunnen blijven dus de kans dat hij weer even boven water komt is minimaal.

Ik vraag aan de gids welke dolfijnen wij nu gezien hebben – een school gestreepte dolfijnen waartussen ook gewone dolfijnen zaten – grienden en een potvis – nou ja, alleen de staart dan maar toch! Hij zegt dat het bijzonder is dat je 4 verschillende soorten kunt spotten tijdens een tocht van 2 uur, mazzelaars zijn wij toch.

Het is uiteindelijk al bijna uur als we de haven weer binnenvaren en van boord gaan. We lopen langs de boulevard en komen langs een restaurant waar het erg druk is. Er hangen 2 bordjes buiten, beiden aanbevolen door een organisatie in 2015 en 2016 – meestal een goed teken dus we gaan lekker op het terras zitten.

We bestellen een koel glas bier en krijgen meteen brood en olijven erbij en uiteraard de kaart. Toch wel lastig als je geen Spaans spreekt dus met hulp van de ober bestellen we een en ander, we laten ons gewoon een beetje verrassen.
Als eerste krijgen we een bord salade en daarbij “croquetas choco” een soort aardappelkroketjes maar dan met iets zwarts erin – het is heerlijk. Vervolgens krijgen we een soort proeverij van rauwe tonijn op diverse soorten bereid. Nou, we hebben heerlijk gegeten en we hoeven geen toetje meer. En dat alles – inclusief 3 bier allebei – voor slechts € 39,50. Voor ons idee hebben we bijna gratis gegeten door de pensionadeskorting hier in Spanje.

We lopen nu naar het strand want je moet natuurlijk wel in de Atlantische oceaan gestaan hebben als je hier bent. Toch wel een bijzonder plekje – Tarifa is het meest zuidelijke puntje van Europa en hemelsbreed slechts 14 km verwijderd van Afrika. Helemaal op het meest zuidelijke puntje kunnen we niet komen – dat is een schiereilandje maar dat is militair terrein.

Hierna lopen we terug richting ons appartement – we eten onderweg nog een ijsje want daar is inmiddels weer ruimte voor – en kopen bij de bakker wat brood. In het appartement zet ik meteen de was aan zodat dat, hopelijk, morgen weer droog is voordat we vertrekken. Verder hebben we een rustige avond en dat na zo’n – voor ons doen tenminste – rustige dag. Dat is helemaal niet verkeerd.

Naar Gibraltar

Vanmorgen om 8 uur opgesaan, het lijkt bewolkt buiten maar we zitten helemaal ingebouwd dus het is niet goed te zien. Bert loopt naar de bakker om de hoek om verse broodjes te halen maar komt helaas zonder brood terug – de bakker is nog gesloten. Gelukkig hebben we van de week geroosterd brood meegenomen dus we hoeven niet met een lege maag de deur.

Om ongeveer 9 uur vertrekken we richting Gibraltar, ongeveer een uur rijden. Het is inderdaad behoorlijk bewolkt maar koud is het niet. We zien wel of het zo blijft – om iets te doen is het trouwens best aangenaam. Als we langs Algeciras rijden dan zien we de rots van Gibraltar al liggen aan de andere kant van de baai maar wel voor een groot deel in de wolken. Gek idee dat zo’n stuk rots Engeland is en verder alles Spanje.

Als we bijna bij Gibraltar besluiten we om de auto niet mee te nemen maar die in Spanje te parkeren – dat lukt prima en ook nog op een gratis parkeerplaats.
We wandelen naar de grens toe en we zijn zeker niet de enigen – het is heel druk – en we moeten onze paspoorten laten zien. Net na de grens kunnen we met de bus mee naar het centrum van Gibraltar maar we gaan lopend – je loopt namelijk over het vliegveld – lees één start/landingsbaan – want dan zie je veel meer. Het is ongeveer 20 minuten lopen. Inmiddels is de bewolking bijna helemaal opgelost.

Gibraltrar werd in 1704, tijdens de Spaanse Successieoorlog, door een Engels-Nederlandse troepenmacht op Spanje veroverd. In 1713 werd het onder de “Vrede van Utrecht” voor altijd overgedragen aan Groot-Brittanië. Natuurlijk was en is Spanje daar niet blij mee want het is een mooi strategisch punt op de overgang van de Atlantische Oceaan naar de Middellands Zee.
Voorstellen voor een Spaanse soevereiniteit werden in 1967 – middels een referendum – en in 2002 verworpen. Wel regelt Gibraltar sinds 2006 volgens de Gibaltrese grondwet, grotendeels zijn eigen zaken.

Via de poorten komen we op een groot plein – Casemates Square - waar we eerst een kop koffie nemen. Ik probeer of ik internet heb en jawel hoor – het lukt zowaar. Jammer genoeg lukt het Bert niet met zijn Ipad. Ik ga meteen alle verhalen, die er nog niet op staan maar die ik wel elke avond geschreven heb, op het weblog zetten. Dat gaat lekker snel zodat jullie nu tenminste weer op de hoogte zijn. Op de foto’s moeten jullie nog even wachten want dat kost meer tijd.

Na de koffie lopen we door Mainstreet en zien het toerismebureau. Daar krijgen we informatie over wat er allemaal te zien is in Gibraltar. We kunnen met de kabelbaan naar boven gaan. Daar zie je dan de vele berberapen die je niet mag aanhalen of eten geven. Er staat een grote boete op als je ze toch voert. Het is leuk om te zien dat ze best dichtbij je komen maar ze blijven toch meestal op een klein afstandje.
Ook gaan we naar Michael’s Cave – een hele mooie grote grot met veel stalagmieten en stalaktieten waar ook concerten worden gegeven. Dat moet een geweldige ervaring zijn. Wij genieten in ieder geval dubbel en dwars van deze mooie grot.

Van deze grot lopen we een heel eind over een steile weg – deels omhoog en deels omlaag - naar de “Great Siege Tunnels” die tijdens die belegering van 1779 – 1783 door de soldaten zijn uitgehakt. Erg indrukwekkend en zo groot dat er in de tweede wereldoorlog zelfs een ziekenhuis was. Deze tunnels lopen natuurlijk niet vlak en ook de wegen op de rots niet. Het is dus behoorlijk lopen en dat in de zon met een tempertuur van ongeveer 29 graden. We besluiten dus maar niet met de rondleiding mee te gaan door andere tunnels die tijdens de tweede wereldoorlog uitgehakt zijn in de rots.

We lopen naar beneden naar Mainstreet via een heleboel trappen – helaas ben ik vergeten de treden te tellen maar het waren er heel erg veel. Eenmaal beneden hebben we eerst wat kouds gedronken om daarna terug te gaan naar de auto. Vanaf het Casemate Square nemen we de bus terug naar de grens waarna we naar de auto lopen.
Onderweg doen we nog wat boodschappen in een supermarkt en gaan terug naar het appartement. Vlakbij Tarifa trekt het ineens weer helemaal dicht en we komen dus weer in de wolken thuis. Daar eten we een heerlijke pizza die we in het oventje gebakken hebben. Dat smaakt erg goed.

Al met al een drukke dag, terwijl we het eigenlijk een beetje rustig aan wilden doen vandaag. Dat is dus niet gelukt maar daar hebben we geen spijt van. Alleen protesteren onze benen en met name onze voeten behoorlijk maar dat is na een nachtrust ook wel weer over – hoop ik.

Even extra

Ik heb begrepen dat jullie de verhalen nu in veelvoud krijgen. Ik weet niet hoe dat komt maar beter te veel dan te weinig. Ik doe dit met mijn telefoon dus ik laat het hier bij.

Van Sevilla naar Tarifa

Dag 6, 5 oktober

Alweer een stralende dag. Bert gaat naar de bakker en ik begin alvast met inpakken want straks gaan we verder met onze reis. Gelukkig is al het wasgoed al droog, maar ja dat wil wel met deze temperaturen.

Om kwart over 9 rijden we weg naar het eerste doel van vandaag namelijk “Jerez de la Frontera” en dan met name de “bodega Pedro Domecq” waar de sherry gemaakt wordt. Het is een afwisselende route. We komen langs katoenplantages – nooit geweten dat die er waren in Spanje – en langs heel veel olijfboomgaarden, langs en door bergen – niet erg hoog – en door redelijk vlak en vooral dor landschap. Kortom een leuke rit.

Als we aankomen bij de bodega zijn we nog te vroeg. De poort is nog niet open maar we mogen alvast doorlopen naar de bezoekersruimte. Daar blijkt dat de eerste rondleiding pas om 12.00 uur is – het is nu 11.00 uur. We kopen alvast de kaartjes en gaan op een pleintje in de buurt lekker een kopje koffie drinken – inderdaad een kopje want je kunt het in 2 grote slokken opdrinken.

We lopen weer terug naar de bodega waar we een rondleiding krijgen in het Engels/Spaans. Gelukkig is de groep niet zo groot. Het eerste wat we te zien krijgen is de grootste opslagruimte van sherry ter wereld – de Bodega de la Mezquita, die qua gebouw lijkt op de moskee van Córdoba met zijn vele pilaren. Het is inderdaad een immens grote ruimte die gesteund wordt door 1100!!! pilaren, je raakt bijna bewelmd door de alcohollucht als je er binnenstapt. Het aantal rijen is niet te tellen en zeker niet het aantal vaten wat er ligt, maar volgens de gids zijn het 40.000 vaten met elk 500 liter sherry. Reken maar uit hoeveel dat is.

We vervolgen de rondleiding en krijgen uitleg over het gehele proces. Er worden hier producten gemaakt van drie merken te weten: Harveys, Fundabor Pedro Domecq en????? En dat allemaal binnen één bedrijf, dat is best bijzonder te noemen. Maar het zijn ook allemaal verschillende eindprodukten die wel allemaal van de druiven komen.

Na de rondleiding mogen we proeven van drie verschilende flessen: Harveys Fino Sherry extra dry, Harveys Bristol Cream en Brandy de Jerez sherry van Fundabor. Alles wordt koud geschonken terwijl we vroeger altijd sherry op kamertemperatuur dronken. Ik moet zeggen, het smaakte prima. Ik vond vooral de Bristol Cream erg lekker en Bert de Brandy – smaken verschillen natuurlijk. Jammer voor Bert dat hj alleen maar mag nippen want hij is de BOB vandaag . Uiteraard hebben we ook enkele flessen meegenomen voor later.

Het is uiteindelijk veel later geworden dan we gepland hadden maar we gaan toch naar ons volgende doel van vandaag – een van de mooiste witte dorpen namelijk “Vejer de la Frontera”. Je ziet het al van ver liggen, een wit dorp op een bergtop. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je er via haarspeldbochten heen gaat en dat er ook in het dorp zelf weinig vlakke straatjes zijn. Het is wel erg fris allemaal en je hoeft je als bewoner ook niet af te ragen welke kleur je je huis wilt verven – gewoon wit dus.

We eten lekker een toast – lees lekkere geroosterde boterham – en vervolgen onze reis naar Tarifa langs de kust. Dat is echt geweldig om te zien, de Atlantische Oceaan die bijna tot aan de huizen komt en heel veel mooie zandstranden. Er staat ook erg veel wind en daardoor zie je ook heel veel vliegers en kitesurfers. We gaan daar zeker nog even van dichtbij van genieten maar niet vandaag, want we hebben afgesproken dat we om ongeveer 18.00 uur bij het appartement zouden zijn en daar moeten we ons aan houden.

Eenmaal in Tarifa blijkt al snel, dat we vlak bij de zee zitten en dat het niet mogelijk is om met de auto bij het appartement te komen. We bellen onze gastvrouw dus een op en zij komt naar ons toe lopen. Zij stapt in en wijst ons de weg en ook een parkeerplaats in de buurt – helaas niet vlakbij het appartement maar het is niet anders. Het is in ieder geval gratis.

Het appartement is klein maar alles is aanwezig en daar gaat het om. Er is alleen wederom geen Wi-Fi en dat stond er toch echt bij. Dat is balen omdat we tegenwoorig best veel doen met internet. Televisie kijken is tenslotte ook niet alles als je geen Spaans spreekt en alles in het Spaans is. Maar och, we hopen gewoon dat het later in orde komt. En ik probeer in ieder geval om morgen ergens te kunnen zitten waar wel internet bschikbaar is zodat ik deze verhalen alvast kan plaatsen.

We halen de spullen op uit de auto en zetten de etenswaren uit de koelbox in de koelkast – ook dat is een groot voordeel in vergelijking met een hotel. En zeker ook dat je gewoon aan tafel kunt eten, lekker op de bank kunt zitten en je niet naar een hotellobby moet om iets te drinken enz.
Hierna maken we een rondje door de omgeving. Het waait inderdaad erg hard zodat het niet zo heel warm aanvoelt terwijl het toch nog 22 graden is. Dat is best aangenaam. We kopen onderweg wat brood en willen nog ergens een glas “guinness” bier maar helaas is dat niet te krijgen in een zaak waar het bord “Guinness” buiten hangt. Dan gaan we maar lekker naar ons appartement.

Daar drinken we lekker een biertje, eten een vers broodje, drinken een kopje koffie en gaan dan – later op de avond – naar bed. Klinkt best saai maar overdag doe je zoveel indrukken op en we lopen best nog veel. Het bevalt ons prima zo en daar gaat het om tenslotte.

In Sevilla

Het is licht bewolkt als we opstaan na een heerlijke nachtrust. Bert loopt naar de bakker om verse broodjes te halen – nou dat lukt want ze zijn nog warm. Heerlijk krakend verse broodjes en een kopje thee – wat wil je nog meer?

Na het ontbijt gaan we met de metro naar het centrum voor het bezoek aan de kathedraal. Die gaat pas om 11.00 uur open en we hebben al kaartjes, maar we willen er toch ruim op tijd zijn zodat we niet zo lang in de rij hoeven te staan. Als we er aankomen – het is dan bijna half 11 – is het nog vrij rustig. Er zitten wat mensen te wachten op de trappen er tegenover maar al vrij snel komt er een rij te staan, maar die is alleen voor de mensen, die nog geen kaartje hebben.

Klokslag 11 uur mogen we naar binnen en met een audiogids gaan we meteen richting de toren – de Giralda voordat het daar erg druk is.
De kathedraal is op de plaats gebouwd waar eerst de moskee stond. De toren is een overblijfsel hiervan want ¾ van de toren is nog de oude minaret. Men heeft er alleen delen opgezet waarin de klokken hangen – in totaal 24. Er is trouwens geen trap in de toren, je loopt over een smalle straat, die schuin naar boven gaat. Dat is minder vermoeiend dan trap lopen maar is toch nog best inspannend. Gelukkig kun je iedere keer naar buiten kijken en ook zijn er 7 “kamers” ingericht zodat je iedere keer weer even kunt uitrusten.

Als we weer beneden zijn hebben we trek in een kop koffie maar helaas – in de kathedraal is niets te krijgen en je kunt ook niet naar het toilet. Wel zijn er 2 winkeltjes.

Met de audiogids gaan we verder de kathedraal in – je krijgt zo toch wel veel extra informatie. De borden, die overal bij staan, zijn namelijk alleen in het Spaans. De kathedraal is qua grootte ongeveer gelijk aan de Sint Pieter in Rome maar omdat er midden in de kathedraal een afgesloten koor staat, lijkt hij kleiner. Er zijn erg veel kapellen aan de zijkanten en ook in het koor in het midden. Je ziet bijna door de bomen het bos niet meer.

De mooiste ruimte – vind ik – is de Kapittelzaal ofwel “Cabildo”. Deze grote zaal heeft een ovaalvormige lichtkoepel en is erg mooi. De vloer is ontworpen door Michelangelo en de marmeren bank, die rondom zit, is bekleed met leer. Erg indrukwekkend.

In deze kathedraal is ook het grafmonument van Columbus te vinden. Het is een 19^e eeuws mausoleum in romantische stijl dat wordt gedragen door vier figuren, die de provincies Castilië, León, Navarra en Aragón voorstellen.
Tegenover dit mausoleum staat een geweldig mooie monstrans, geheel gemaakt van zilver en enkele meters hoog. Hij is in ieder geval niet op te tillen voor bijvoorbeeld een processie.

Als we naar de uitgang lopen komen we over een groot binnenplein waar allemaal sinaasappelbomen staan. Dit plein was eerst de ruimte waar de moslims zich wasten voordat zij de mskee in gingen. Er zijn nog steeds 5 fonteinen te zien. De sinaasappelbomen krijgen water via een eenvoudig bewateringssysteem – ik hoop dat je het goed kunt zien op de foto.

We leveren onze audiogids in en gaan lekker eten bij hetzelfde restaurantje van gisteren. Het eten was goed en we zaten er lekker rustig. Het is er nu erg druk maar gelukkig hebben we nog een plaatsje. Daar komen we lekker bij en het is altijd genieten om naar andere mensen te kijken – ze kijken vast ook naar ons.

Hierna gaan we de kerk van Salvador binnen – een grote kerk waar we ook weer een audiogids mee krijgen. Dat is toch een eenvoudige manier om de bezoekers veel te vertellen zonder dat je het er in veel talen bij moet zetten. Een gids kost ook geld tenslotte.
Als we uit de kerk komen gaan we eerst lekker een ijsje eten – we moeten af en toe best afkoelen. Sorry voor jullie want ik begrijp dat het in Nederland maar 13 graden is.

Hierna lopen we naar de “Metropol Parsol”, de grootste houten constructie ter wereld. Deze indrukwekkende houten constructie – waarmee men de Plaza de La Encarnción nieuw leven wilde inblazen – overdekt niet alleen het plein, boven op de parasols introduceerde het architectenbureau een meanderende wandeling hoog boven het straatniveau en er is een panoramaterras. Het hout is bekleed met polyurethaan om het te beschermen. Het is wel mooi om te zien maar eigenlijk past het helemaal niet in de omgeving.

Inmiddels is het alweer 5 uur geworden en we gaan met de metro terug naar ons appartement. Onderweg kopen we weer heerlijk verse broodjes en als we thuis zijn draai ik even een wasje. Dat is wel heel relaxed als je in een appartement zit. En uiteraard schrijf ik mijn verhaal wat jullie jammer genoeg nog steeds niet kunnen lezen.
Hopelijk gaat dat morgen beter als we in Tarifa zijn.