We hebben vannacht heerlijk geslapen en hebben ook geen wekker gezet. We gaan naar beneden voor het ontbijt waar we aan een tafel zitten waar wel 14 mensen aan kunnen zitten. De tafel is rijkelijk voorzien van van alles en nog wat, zelfs pancakes en quiches. We krijgen verse eieren met spek, het is echt een verwennerij. Zo’n ontbijt duurt duidelijk langer dan in een gewoon hotel en daar genieten we ook echt van.

Na het ontbijt gaan we eerst met de auto naar het “Musée Mémorial de la Bataille de Normandie”. Dit museum laat de gebeurtenissen zien van 6 juni “D-day” tot aan de laatste dagen van augustus. De geallieerden hadden gedacht dat zij na de landing op de stranden wel snel konden oprukken richting Nederland, maar dat bleek ijdele hoop. Uiteindelijk hebben de Duitsers zich wel teruggetrokken, maar dat heeft aan beide zijden veel slachtoffers gekost. Het is best gek om te zien dat het eerst erg lang duurde om maar een klein stukje te kunnen veroveren en dat het uiteindelijk razend snel gaat.

We gaan nu naar Sainte-Mère-Eglise. Dit dorp is heel bekend geworden doordat er een parachutist aan de kerk is blijven hangen. Als je de film “The longest day” hebt gezien, dan herinner je je dat zeker. Hier staat ook het “Musée Airborne”, hoofdzakelijk gewijd aan de Amerikaanse paratropen, die in de nacht van 5 op 6 juni 1944 landden bij het schiereiland Cotentin.

In een speciale ruimte kun je bijna voelen hoe het geweest moet zijn om, samengeperst in de cabine van een Dakota. Je loopt als het ware door de cabine en hoort de motoren brullen, echt angstaanjagend. Er is ook nog een echte Dakota te zien. We vonden dit echt een “mensen”museum, waarmee ik bedoel dat het natuurlijk wel over de oorlog gaat maar dat het menselijk aspect hier de boventoon voert. Opmerkelijk en erg indrukwekkend.

Na dit bezoek gaan we de auto weer terug zetten bij het hotel en lopen dan naar het “Tapisserie de Bayeux” dat in het voormalig Groot-Seminarie hangt. Het wandtapijt is inmiddels opgenomen op de lijst van Werelderfgoed van Unesco. Het blijft onduidelijk waar, door wie en in wiens opdracht dit wandtapijt is gemaakt – er zijn diverse theorieën. Zeker is wel, dat het een heel bijzonder wandtapijt is, alleen al door zijn afmetingen namelijk 70 meter breed en 50 cm hoog. Het is gemaakt rond 1070 en het vertelt het verhaal van de slag om de kroon van Engeland tussen Willem de Veroveraar en Harold van Engeland. Willem de Veroveraar was de overwinnaar en werd tot koning van Engeland gekroond op 25 december 1066.

Het tapijt is achter glas geplaatst. Je krijgt een audiogids mee – in het Nederlands - die automatisch start als je naar binnen gaat. Iedere keer wordt er iets verteld bij de nummers die boven het wandtapijt staan, zodat het prima te volgen is. En iedereen loopt in hetzelfde tempo door.
Ook is er nog een tentoonstellingsruimte en wordt er een film vertoond – in het Engels weliswaar maar het is goed te volgen. Knap dat er zo’n mooi wandtapijt gemaakt is, geheel geborduurd met wol op linnen en met speciale borduursteken en laat zich echt “lezen” als een stripverhaal.

Inmiddels is het half 6 en we hebben een zaak gezien waar ze Guinness schenken. We gaan lekker zitten en bestellen meteen wat te eten. Het is trouwens opvallend hoe goed de mensen hier Engels spreken – niet zo verwonderlijk als je bedenkt hoeveel Engelssprekenden hier ieder jaar op bezoek komen – maar elders in het land mag je blij zijn als men een beetje Engels spreekt.

We wandelen terug naar ons hotel en maken nog wat foto’s van de tuin – daaraan kun je goed zien dat het een landgoed geweest moet zijn want de tuin is nog steeds erg groot. We gaan naar boven voor de laatste nacht van deze vakantie.