Vanmorgen om 8 uur opgesaan, het lijkt bewolkt buiten maar we zitten helemaal ingebouwd dus het is niet goed te zien. Bert loopt naar de bakker om de hoek om verse broodjes te halen maar komt helaas zonder brood terug – de bakker is nog gesloten. Gelukkig hebben we van de week geroosterd brood meegenomen dus we hoeven niet met een lege maag de deur.

Om ongeveer 9 uur vertrekken we richting Gibraltar, ongeveer een uur rijden. Het is inderdaad behoorlijk bewolkt maar koud is het niet. We zien wel of het zo blijft – om iets te doen is het trouwens best aangenaam. Als we langs Algeciras rijden dan zien we de rots van Gibraltar al liggen aan de andere kant van de baai maar wel voor een groot deel in de wolken. Gek idee dat zo’n stuk rots Engeland is en verder alles Spanje.

Als we bijna bij Gibraltar besluiten we om de auto niet mee te nemen maar die in Spanje te parkeren – dat lukt prima en ook nog op een gratis parkeerplaats.
We wandelen naar de grens toe en we zijn zeker niet de enigen – het is heel druk – en we moeten onze paspoorten laten zien. Net na de grens kunnen we met de bus mee naar het centrum van Gibraltar maar we gaan lopend – je loopt namelijk over het vliegveld – lees één start/landingsbaan – want dan zie je veel meer. Het is ongeveer 20 minuten lopen. Inmiddels is de bewolking bijna helemaal opgelost.

Gibraltrar werd in 1704, tijdens de Spaanse Successieoorlog, door een Engels-Nederlandse troepenmacht op Spanje veroverd. In 1713 werd het onder de “Vrede van Utrecht” voor altijd overgedragen aan Groot-Brittanië. Natuurlijk was en is Spanje daar niet blij mee want het is een mooi strategisch punt op de overgang van de Atlantische Oceaan naar de Middellands Zee.
Voorstellen voor een Spaanse soevereiniteit werden in 1967 – middels een referendum – en in 2002 verworpen. Wel regelt Gibraltar sinds 2006 volgens de Gibaltrese grondwet, grotendeels zijn eigen zaken.

Via de poorten komen we op een groot plein – Casemates Square - waar we eerst een kop koffie nemen. Ik probeer of ik internet heb en jawel hoor – het lukt zowaar. Jammer genoeg lukt het Bert niet met zijn Ipad. Ik ga meteen alle verhalen, die er nog niet op staan maar die ik wel elke avond geschreven heb, op het weblog zetten. Dat gaat lekker snel zodat jullie nu tenminste weer op de hoogte zijn. Op de foto’s moeten jullie nog even wachten want dat kost meer tijd.

Na de koffie lopen we door Mainstreet en zien het toerismebureau. Daar krijgen we informatie over wat er allemaal te zien is in Gibraltar. We kunnen met de kabelbaan naar boven gaan. Daar zie je dan de vele berberapen die je niet mag aanhalen of eten geven. Er staat een grote boete op als je ze toch voert. Het is leuk om te zien dat ze best dichtbij je komen maar ze blijven toch meestal op een klein afstandje.
Ook gaan we naar Michael’s Cave – een hele mooie grote grot met veel stalagmieten en stalaktieten waar ook concerten worden gegeven. Dat moet een geweldige ervaring zijn. Wij genieten in ieder geval dubbel en dwars van deze mooie grot.

Van deze grot lopen we een heel eind over een steile weg – deels omhoog en deels omlaag - naar de “Great Siege Tunnels” die tijdens die belegering van 1779 – 1783 door de soldaten zijn uitgehakt. Erg indrukwekkend en zo groot dat er in de tweede wereldoorlog zelfs een ziekenhuis was. Deze tunnels lopen natuurlijk niet vlak en ook de wegen op de rots niet. Het is dus behoorlijk lopen en dat in de zon met een tempertuur van ongeveer 29 graden. We besluiten dus maar niet met de rondleiding mee te gaan door andere tunnels die tijdens de tweede wereldoorlog uitgehakt zijn in de rots.

We lopen naar beneden naar Mainstreet via een heleboel trappen – helaas ben ik vergeten de treden te tellen maar het waren er heel erg veel. Eenmaal beneden hebben we eerst wat kouds gedronken om daarna terug te gaan naar de auto. Vanaf het Casemate Square nemen we de bus terug naar de grens waarna we naar de auto lopen.
Onderweg doen we nog wat boodschappen in een supermarkt en gaan terug naar het appartement. Vlakbij Tarifa trekt het ineens weer helemaal dicht en we komen dus weer in de wolken thuis. Daar eten we een heerlijke pizza die we in het oventje gebakken hebben. Dat smaakt erg goed.

Al met al een drukke dag, terwijl we het eigenlijk een beetje rustig aan wilden doen vandaag. Dat is dus niet gelukt maar daar hebben we geen spijt van. Alleen protesteren onze benen en met name onze voeten behoorlijk maar dat is na een nachtrust ook wel weer over – hoop ik.