Dag 6, 5 oktober

Alweer een stralende dag. Bert gaat naar de bakker en ik begin alvast met inpakken want straks gaan we verder met onze reis. Gelukkig is al het wasgoed al droog, maar ja dat wil wel met deze temperaturen.

Om kwart over 9 rijden we weg naar het eerste doel van vandaag namelijk “Jerez de la Frontera” en dan met name de “bodega Pedro Domecq” waar de sherry gemaakt wordt. Het is een afwisselende route. We komen langs katoenplantages – nooit geweten dat die er waren in Spanje – en langs heel veel olijfboomgaarden, langs en door bergen – niet erg hoog – en door redelijk vlak en vooral dor landschap. Kortom een leuke rit.

Als we aankomen bij de bodega zijn we nog te vroeg. De poort is nog niet open maar we mogen alvast doorlopen naar de bezoekersruimte. Daar blijkt dat de eerste rondleiding pas om 12.00 uur is – het is nu 11.00 uur. We kopen alvast de kaartjes en gaan op een pleintje in de buurt lekker een kopje koffie drinken – inderdaad een kopje want je kunt het in 2 grote slokken opdrinken.

We lopen weer terug naar de bodega waar we een rondleiding krijgen in het Engels/Spaans. Gelukkig is de groep niet zo groot. Het eerste wat we te zien krijgen is de grootste opslagruimte van sherry ter wereld – de Bodega de la Mezquita, die qua gebouw lijkt op de moskee van Córdoba met zijn vele pilaren. Het is inderdaad een immens grote ruimte die gesteund wordt door 1100!!! pilaren, je raakt bijna bewelmd door de alcohollucht als je er binnenstapt. Het aantal rijen is niet te tellen en zeker niet het aantal vaten wat er ligt, maar volgens de gids zijn het 40.000 vaten met elk 500 liter sherry. Reken maar uit hoeveel dat is.

We vervolgen de rondleiding en krijgen uitleg over het gehele proces. Er worden hier producten gemaakt van drie merken te weten: Harveys, Fundabor Pedro Domecq en????? En dat allemaal binnen één bedrijf, dat is best bijzonder te noemen. Maar het zijn ook allemaal verschillende eindprodukten die wel allemaal van de druiven komen.

Na de rondleiding mogen we proeven van drie verschilende flessen: Harveys Fino Sherry extra dry, Harveys Bristol Cream en Brandy de Jerez sherry van Fundabor. Alles wordt koud geschonken terwijl we vroeger altijd sherry op kamertemperatuur dronken. Ik moet zeggen, het smaakte prima. Ik vond vooral de Bristol Cream erg lekker en Bert de Brandy – smaken verschillen natuurlijk. Jammer voor Bert dat hj alleen maar mag nippen want hij is de BOB vandaag . Uiteraard hebben we ook enkele flessen meegenomen voor later.

Het is uiteindelijk veel later geworden dan we gepland hadden maar we gaan toch naar ons volgende doel van vandaag – een van de mooiste witte dorpen namelijk “Vejer de la Frontera”. Je ziet het al van ver liggen, een wit dorp op een bergtop. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je er via haarspeldbochten heen gaat en dat er ook in het dorp zelf weinig vlakke straatjes zijn. Het is wel erg fris allemaal en je hoeft je als bewoner ook niet af te ragen welke kleur je je huis wilt verven – gewoon wit dus.

We eten lekker een toast – lees lekkere geroosterde boterham – en vervolgen onze reis naar Tarifa langs de kust. Dat is echt geweldig om te zien, de Atlantische Oceaan die bijna tot aan de huizen komt en heel veel mooie zandstranden. Er staat ook erg veel wind en daardoor zie je ook heel veel vliegers en kitesurfers. We gaan daar zeker nog even van dichtbij van genieten maar niet vandaag, want we hebben afgesproken dat we om ongeveer 18.00 uur bij het appartement zouden zijn en daar moeten we ons aan houden.

Eenmaal in Tarifa blijkt al snel, dat we vlak bij de zee zitten en dat het niet mogelijk is om met de auto bij het appartement te komen. We bellen onze gastvrouw dus een op en zij komt naar ons toe lopen. Zij stapt in en wijst ons de weg en ook een parkeerplaats in de buurt – helaas niet vlakbij het appartement maar het is niet anders. Het is in ieder geval gratis.

Het appartement is klein maar alles is aanwezig en daar gaat het om. Er is alleen wederom geen Wi-Fi en dat stond er toch echt bij. Dat is balen omdat we tegenwoorig best veel doen met internet. Televisie kijken is tenslotte ook niet alles als je geen Spaans spreekt en alles in het Spaans is. Maar och, we hopen gewoon dat het later in orde komt. En ik probeer in ieder geval om morgen ergens te kunnen zitten waar wel internet bschikbaar is zodat ik deze verhalen alvast kan plaatsen.

We halen de spullen op uit de auto en zetten de etenswaren uit de koelbox in de koelkast – ook dat is een groot voordeel in vergelijking met een hotel. En zeker ook dat je gewoon aan tafel kunt eten, lekker op de bank kunt zitten en je niet naar een hotellobby moet om iets te drinken enz.
Hierna maken we een rondje door de omgeving. Het waait inderdaad erg hard zodat het niet zo heel warm aanvoelt terwijl het toch nog 22 graden is. Dat is best aangenaam. We kopen onderweg wat brood en willen nog ergens een glas “guinness” bier maar helaas is dat niet te krijgen in een zaak waar het bord “Guinness” buiten hangt. Dan gaan we maar lekker naar ons appartement.

Daar drinken we lekker een biertje, eten een vers broodje, drinken een kopje koffie en gaan dan – later op de avond – naar bed. Klinkt best saai maar overdag doe je zoveel indrukken op en we lopen best nog veel. Het bevalt ons prima zo en daar gaat het om tenslotte.