Woensdag 6 augustus

Gaan jullie er maar even goed voor zitten, want het verhaal van vanmorgen is nogal schokkend. Allereerst kan ik melden dat het weer mooi weer is, wat een mazzel voor ons. Voor de zekerheid nemen we toch maar regenjacks en paraplu mee want het weer kan hier echt ineens omslaan – je ziet het vaak niet aankomen.

We hebben in de boekjes gelezen, dat je een speciale “Black Cab Taxi” kunt huren voor een toer langs de “murals”- de politieke muurschilderingen in Belfast. We vragen het bij de receptie en er wordt meteen een afspraak gemaakt voor 9.30 uur – we worden bij het hotel opgehaald. Iets later dan we gepland hebben om aan de dag te beginnen maar ook wel prettig, dat we niet eerst naar de stad toe hoeven.

Klokslag 9.30 uur staat er een witte taxi voor met mooi logo erop. De chauffeur komt ons begroeten en stelt zich voor – Tom. We gaan met hem mee en hij legt ons in het kort uit wat we gaan zien. Onderweg vertelt hij ons de geschiedenis van Ierland over de strijd tussen de katholieken en de protestanten en wat voor invloed dat nog steeds heeft. Ook gaat hij terug naar de overwinning van protestantse Willem III op de roomse James II, de Engelse koning in de 17^e eeuw. Die overwinning wordt nog elk jaar, op 12 juli, gevierd met de oranjemars van de protestanten. Dit heeft altijd geleid tot veel geweld, maar dat wordt de laatste jaren steeds minder en dit jaar verliep het voor het eerst zonder geweld.

Tom bracht ons eerst naar een wijk waar alleen maar protestanten woonden – Shankil - bij bijna elke woning daar hing er een vlag van Engeland. Er zijn veel muurschilderingen in deze wijk en de eerste die Tom ons liet zien was van Willem III. Verder zijn het heel veel protestante strijders, die vereerd worden – zeker als zij “heldhaftig” gestorven zijn. Eén van die strijders was “Billy Topgun McKeag”, die ongeveer 20 mensen doodschoot.

Eén schildering is van iemand, die zijn geweer op je richt en dat geweer gaat met je mee als je er langs loopt – de “Mona Lisa van Belfast”.
Een andere schildering heet “Goldrush”. Het verhaal daarachter is best leuk. Er moesten, in de jaren 60, veel huizen worden afgebroken, omdat zij niet meer te renoveren waren. In een van die huizen woonde een joodse man zonder familie. Nadat hij was overleden werd zijn huis leeggehaald en het meeste ging naar goede doelen. Toen de bulldozers de huizen op wilden ruimen, kwam er bij zijn huis een stroom van gouden munten naar buiten en iedereen graaide er naar. Niemand had geweten, dat hij munten verzamelde.

We gaan verder naar de katholieke wijk – we gaan langs hekken die ’s avonds nog steeds dicht gaan. In de katholieke wijk zie je geen Ierse vlaggen maar wel Palestijnse vlaggen omdat men sympathiseert met de Palestijnen. Zij vinden dat de Palestijnen hetzelfde ondergaan als zij zelf al heel lang ondervinden. Tom vertelt ons, dat het moeilijk is om als gemengd koppel in een protestante wijk te wonen, maar dat de katholieken wat dat betreft veel toleranter zijn. We rijden langs de muur, die beide wijken verdeelt. Niet om mensen binnen te houden zoals destijds bij de Berlijnse muur, maar om mensen te beschermen. Wij hebben op die muur – die 9 meter hoog is - ook een boodschap achtergelaten net als veel mensen voor ons waaronder bijvoorbeeld de Dalai Lama, Bill Clinton en Rhianna.

Nog steeds hebben katholieke mensen, die net achter de muur wonen, kooien tegen hun huis staan om te voorkomen dat brandbommen of stenen, die over de muur worden gegooid, hun huizen schade toebrengen.

Net achter de muur , aan de katholieke kant, is er een monument – Clonard Martyrs Memorial Garden” - voor katholieke slachtoffers van deze strijd en dan met name de “vrijwilligers” van IRA en civiele slachtoffers, die doodgeschoten zijn door loyalisten en Britse strijdkrachten – soms was dat juist een kind, omdat je daarmee niet één persoon maar een hele familie raakte.

Verderop in deze wijk zien we een schildering van slechts een week oud en die betreft de strijd in Israëlvan vorige week. Hiernaast wordt er nu een schildering gemaakt dus dit gaat gewoon door. Op deze plaats zien we ook veel busjes met toeristen staan. Op zich niet verkeerd, maar met de Black Taxi kom je er wel veel dichter bij en hoor je veel meer.
Tom – katholiek - is zelf vader van 4 kinderen waarvan de oudste 21 is. Die herinnert zich eigenlijk alleen de helikopter en het lawaai – hij was er bang voor. Voor zijn jongere kinderen is er geen herinnering meer en voor hen speelt het ook eigenlijk niet meer zo.

Het schokkende van dit alles vind ik zelf, dat het voor de buitenwereld lijkt alsof er vrede is, maar onder de oppervlakte speelt er dus nog steeds heel veel. Er is wel heel veel verbeterd en misschien dat het op deze manier steeds beter gaat. Maar er staan dus nog steeds hoge muren en de hekken gaan elke avond op slot! Als we dit niet hadden gezien, dan had ik het niet geloofd.

Tom zet ons af bij het bezoekerscentrum van de Titanic. Dit bezoekerscentrum is geopend in 2012, 100 jaar nadat de Titanic gezonken is tijdens de eerste reis naar Amerika. Het centrum staat op de plaats waar de Titanic, samen met haar zusterschip de Olympic, is gebouwd en te water gelaten. We krijgen een rondleiding door de oude kantoren en de hallen, waar de tekenaars werkten – deze gebouwen moeten nog worden gerenoveerd en zijn pas sinds kort in de toer opgenomen. In het kantoor van de ontwerper van de Titanic staat zijn oude tekentafel.

Buiten gekomen zien we de afmetingen van het terrein waarop de schepen gebouwd zijn. Met lijnen wordt weergegeven, hoe groot de schepen waren. Het bezoekerscentrum is gebouwd volgens een duidelijk plan – alle vier de hoeken lijken op de boeg van het schip – als je op de verschillende niveaus staat krijg je ook een idee van de hoogte/grootte van alles. De bankjes, die op het terrein voor het bezoekerscentrum staan, verwoorden de morsecode van SOS. Aan de achterzijde is op het buitenterrein de omtrek van Zuid-Engeland, Noord-Frankrijk en Ierland weergegeven door verschillende kleuren plaveisel en daarop is in metaal de lijn weergegeven van de reis van de Titanic. Die ging van Belfast naar Southampton, Cherbourg en als laatste aanlegplaats Queenstown, het huidige Cobh. Zo zat er dus duidelijk een idee achter elk deel van het gebouw en ook de buitenruimte.

Na deze rondleiding hebben we ook de expositie in het gebouw bezocht – dit maakt het allemaal wel heel compleet. In totaal hebben we hier ongeveer 4 uur rondgebracht voor € 31,- wat best veel geld is, maar wij vinden wel dat dat het waard was. De expositie brengt je namelijk van het begin – het ontwerp – tot het eind – de ondergang – van de Titanic. Het grote aantal slachtoffers is voornamelijk een gevolg van het feit, dat er te weinig reddingsboten waren. Dat was op dwingend advies van de opdrachtgever om de mensen meer ruimte te geven. Volgens hem was de Titanic onzinkbaar en was dit risico dus verwaarloosbaar.

Na dit alles zijn we eigenlijk best klaar met iets bekijken. Ten eerste heeft het bezoek ’s morgens veel indruk gemaakt en daarna hebben we heel veel gelopen/gestaan. We eten ergens een sandwich met een kop koffie en gaan dan richting de stad – helaas gaat het dan zowaar even regenen, maar dat is al snel weer over. Verder hebben we weer een zonovergoten dag. Via het centrum lopen we naar een heel oude pub, die nu onder de hoede staat van de National Trust, de “Crown Liquor Saloon”. Daar heb je om de tafels een soort kamertjes, je ziet dus niet meteen hoeveel mensen er aanwezig zijn. Een biertje drinken doen we hier niet, want er is geen enkele zitplaats beschikbaar en onze benen hebben het gehad.

We zoeken de bus op richting ons hotel, halen daar in de buurt wat brood en beleg en houden het verder voor gezien vandaag. Morgen vertrekken we voor de laatste etappe van deze rondreis, dan gaan we naar Dublin.