Vrijdag 1 augustus

We staan om half acht op en helaas, het regent. Het was natuurlijk een keer te verwachten want tot nu toe hebben we het geweldig getroffen met het weer. Tijdens het ontbijt gaat toch weer de zon schijnen, wat een geluksvogels zijn wij toch. Mary zorgt voor een voortreffelijk Iers ontbijt en Peter komt ons nog de laatste tips geven voor de route. Geweldig zulke aardige mensen.

We rijden als eerste naar “Mass Hill” – een plaats in het bos waar na de verovering van Willem van Oranje op Koning Jacobus de missen gehouden werden. Het protestantisme was de religie van Ierland en de katholieken kregen grote straffen als zij toch naar de kerk zouden gaan en de geestelijken mochten niet meer praktiseren anders werden zij vermoord. Er stonden enkele banken op een heuvel, vanwaar men goed zich had op de omgeving, zodat men op tijd kon vluchten.

Daarna reden we verder naar de kust om de weg te vervolgen naar “Ceide Fields” waar we gisteren eigenlijk heen wilden gaan. Ook deze rit langs de Atlantische kust was weer geweldig mooi en we hebben zowaar een stevige bui van wel 5 minuten.
Onderweg komen we nog een grote steen tegen, "Fionn's Stone", in een veld nabij Easkey -6 meter lang en 2,5 meter hoog. Fionn Mac Cumhal zou deze steen met zijn zwaard hebben geslagen waardoor hij gespleten werd. Daarom wordt hij dus ook wel "Split Rock" genoemd.Het verhaalt gaat, dat – als je er drie keer door heen gaat – de steen zich weer sluit. Je moet er dan natuurlijk wel op tijd uit zijn.

Ook zie je in Ierland veel huizen staan, die steeds meer vervallen en in ruïnes veranderen. Die blijven gewoon staan en ook onze gastheer kon geen antwoord op geven op onze vraag, waarom die niet werden afgebroken.

Bij de “Ceide Fields” aangekomen kijken we eerst naar de oceaan, waar grote rotsen uit oprijzen. Het lijkt wel een beetje op de Cliffs of More, indrukwekkend weer.
Binnengekomen kunnen we meteen aansluiten bij een rondleiding over het terrein – die heb je wel nodig anders weet je niet wat je ziet. Op enkele plaatsten zie je de stenen muren liggen, die onder het veen lagen. Die stenen waren helemaal wit geworden door de zuurwerking van alle planten, maar werden nu weer een beetje grijs en grauw door de buitenlucht. Er zijn maar enkele plaatsen blootgelegd maar de hele heuvel is systematisch onderzocht door middel van het steken van ijzeren pennen in de grond. Ik mag het ook proberen en de ijzeren pen gaat heel soepel de grond om dan ineens met een tik te stoppen op de stenen. Als je dan bedenkt dat het een grote heuvel is met een oppervlakte van ruim 4 km2 dan snappen jullie wel, dat het een hele klus is geweest.

In het bezoekerscentrum is ook een film en een tentoonstelling, bijzonder interessant allemaal. Eigenlijk denk je heel veel van veen en turf af te weten, maar wat we hier allemaal nog geleerd hebben is verrassend veel.
We hebben al eerder foto’s gemaakt van de turf, maar vandaag toch ook weer. We hebben de mensen vandaag gewoon aan het werk gezien met het turf steken, maar dat krijg je haast niet op de foto. Je kunt niet zomaar langs de kant van de weg gaan staan want het is vaak smal en passeren is soms al een probleem.

Nadat we hier ook nog gelunched hebben vertrekken we verder richting de kust – hoe kan het ook anders. We rijden een stuk over de “Wild Atlantic Way” en komen uit bij “Erris Head”. Hier kun je ook een rondwandeling maken, die op de kaart staat aangegeven als makkelijk. Je mag gewoon over het land van een boer en we komen uit op het – bijna - uiterste puntje van Ierland, vanwaar je naar Amerika kunt kijken ware het niet dat dat “wat te ver weg” is. Op het hoogste punt maakt Bert een foto van mij en dat is toch gewoon een fantastisch gezicht – alleen maar oceaan achter mij! En het weer is ook echt geweldig goed, een heerlijk zonnetje en weinig bewolking. Wat worden we verwend door de weergoden.

Als we terugrijden naar Tubbercurry wordt het steeds meer bewolkt en in het dorp regent het zelfs een beetje. Het deert ons niet echt want we gaan lekker eten. Tijdens het eten probeer ik het weblog wat bij te werken, want ik heb de code gekregen. In onze B&B lukt het later nog steeds niet, zodat jullie dit verhaal wat later krijgen. Hopelijk lukt het morgens ergens onderweg en dan zal ik meteen de foto’s er op zeten.
We krijgen van Peter weer veel informatie over de eventuele route naar Dunfanaghy morgen en Mary zet lekker koffie voor ons. Hierna zoeken we de kamer op en gaan lekker nog wat lezen.
Voor nu, welterusten en tot morgen.