Vanmorgen na het ontbijt de tassen afgegeven en met een taxi naar de Spice en Gold Souk gegaan. We zijn eigenlijk veel te vroeg want er is maar een enkel winkeltje open. Misschien volgende week nog een keer gaan kijken.

Met een abra – klein bootje – de rivier overgestoken, kosten 25 cent per persoon. Aan de overkant is de oude souk, daar is het gelukkig al wat drukker en daar is meer variatie te vinden. De sjaals worden over je schouder gegooid en bij Bert wordt telkens een doek op zijn hoofd gegooid met een touwgeval erop. Volgende keer loop ik gewoon door met zo’n sjaal, dan komen ze wel achter je aan denk ik.

We gaan verder met de metro naar de Mall of the Emirates – een gigantisch groot winkelcentrum. Heel leuk dat er hier weinig winkels zijn, die je bij ons ziet. We drinken lekker een kop koffie bij Starbucks, die heb je hier wel. En nu op weg naar de Burj Al Arab, lopend want het lijkt niet zo ver weg. Dat valt knap tegen – het is bijna 3 km. Gelukkig is het niet zo warm en zo zie je onderweg wel een heleboel. Bijvoorbeeld de laatste fietsende deelnemer van de triathlon – de arme man, nu moet ook nog als laatste deelnemer 42 km gaan lopen.

Echt dichtbij de Burj Al Arab kun je niet komen en we willen langs de kust verder lopen – helaas gaat dat niet lukken. Volgens ons zijn alle luxe hotels aan het strand gebouwd en daar hoor je als gewone stervelig dus niet bij. We nemen dan toch maar weer een taxi naar de haven want weer enkele kilometers lopen zien we niet echt zitten.

Het is daar net “Manhattan in Dubai” – wat een hoge flats. Wat opvalt is, dat er tussen de flats opmerkelijk weining ruimte zit. Het lijkt net of je elkaar door het raam wat kunt aangeven. Je zult daar dus niet wakker worden van de zon in je gezicht. Er liggen kleine bootjes maar ook schitterende jachten n het is er gezellig druk. We proberen naar het Palmeiland te lopen maar dat lukt niet. Overal wordt gebouwd en dan mag je er niet langs lopen ivm veiligheid.

Na een terrasje gaan we op zoek naar de metro, want we willen natuurlijk niet te laat in het hotel aankomen. Stel je voor dat de bus wegrijdt zonder ons, dat kan natuurlijk niet. De metro komt niet in de buurt van ons hotel dus net na de Creek stappen we uit en lopen langs het water. Daar liggen mooie oude houten schepen, allemaal drijvende restaurants. Leuk om te weten voor volgende week vrijdag.

Er zijn wel diverse buslijnen maar het is volkomen onduidelijk welke bus we moeten hebben om bij ons hotel te komen dus we nemen weer een taxi. Deze taxi rijdt niet verder dan de “grens” tussen de Emiraten Sharjah en Dubai. Een hele brede strook niemandsland met aan beide zijden een weg met heel veel taxi’s. Die van Dubai zijn lichtbruin met een gekleurd dak en die van Sharjah wit met en gekleurd dak. We stappen uit, lopen de strook over en stappen weer in een andere taxi die ons vrij snel naar ons hotel brengt.

Inmiddels is het net 5 uur geweest dus ruim op tijd. We gaan lekker in de lobby van het hotel zitten waar ik alvast een deel van dit verhaal schrijf onder het genot van een heerlijke kop koffie met lekkere koekjes. Om kwart over 5 worden we verzocht om naar de bus te gaan, die ons naar de Costa Fortuna zal brengen. Als we in de bus gaan zitten is die bij lange na niet vol – dat klopt want ongeveer de helft van de mensen is met een rondleiding door Dubai meegegaan en gaat dan meteen door naar het schip. We wachten nog op twee personen maar die komen niet opdagen dus net na half 6 gaan we op weg. Het is inmiddels al aardig druk, maar om kwart over 6 arriveren we bij de Costa Fortuna.

Wat een joekel van een schip zeg – er kunnen ongeveer 3000 passagiers aan boord. In de bus hebben we gezellig zitten praten met twee dames – Ella en Wilma – maar we realiseren ons dat het puur toeval is als we elkaar aan boord weer tegenkomen. Het is gewoon een heel dorp zo.

We moeten zelf onze koffers mee naar binnen nemen omdat wij geen kaartje van De Costa Fortune hebben ontvangen – of ik heb niet goed gekeken thuis. Dat melden we netjes en dan krijgen we twee formulieren om in te vullen – een voor de gezondheid en een ander om aan boord te mogen gaan. We worden daarbij geholpen door een heel aardige meneer die zegt dat we rustig kunnen blijven zitten want de rij is toch heel lang. Even later komt hij met stikkers voor het formulier en het nummer van de hut weer terug. En dan blijkt er iets heel geks op de stikker van Bert te staan. Hij heet geen van Duikeren maar Reizer. Ga ik zo maar vreemd op de Costa Fortuna dus ik stel me maar even voor. Volgens de aardige man is dit geen enkel probleem maar we mogen wel met hem mee naar buiten zonder te hoeven aansluiten in de rij. We zitten dus relatief snel op het schip.

Bij de ontvangst blijkt er een Nederlander te zijn die ons de pasjes geeft van onze hut – we moeten de paspoorten inleveren. We melden meteen dat de naam van Bert verkeerd is en laten de bevstigingsformulieren zien – we kunnen dat bij de Hospitalitydesk regelen. Het zal op zich geen probleem geven maar het is beter om het te voorkomen.

Onze hut is op dek 8 – vrij hoog. Het is een binnenhut dus we krijgen daar niets mee van het weer – maar och zo vaak zullen we daar nu ook weer niet zijn. Het is niet groot maar gelukkig wel gewoon een tweepersoonsbed en niet bedjes boven of naast elkaar zoals op de ferry’s een paar jaar geleden. Klein maar fijn zullen we maar zeggen want alles wat je nodig hebt is aanwezig.

Nu eerst maar naar beneden om het pasje van Bert te regelen. Alles wordt genoteerd maar het kan niet meteen gewijzigd worden dus morgen nog even terug.

En nu gezellig een biertje aan de bar. Als welkom krijgen we ook een bakje pinda’s en er is live muziek. Gewoon erg gezellig en je hebt daar geen idee van het aantal mensen wat aan boord is, het is maar een becheiden ruitmte. Morgen gaan we uitgebreid op onderzoek uit maar nu gaan we eerst lekker wat eten boven. Dat kan tot 4 uur ’s morgens dus we hoeven ons niet te haasten maar we hebben ondertussen wel trek gekregen.

Na het eten gaan we nog even terug naar de bar waar we heerlijk genieten van de muziek – een zangeres met gitaarbegeleiding. Lekker easy listening. Het is tegen twaalf uur als we de hut opzoeken om lekker te gaan slapen.